Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

per nomina citare

  • 1 Name

    Name, I) eig. u. bildl.: nomen (im allg.; und insbes. der Eigenname, der Geschlechtsname). – vocabulum (der Name zur Bezeichnung eines Gegenstandes). – appellatio (die Benennung, der Name, das Prädikat, der Titel, der jmdm. od. einer Sache beigelegt, gegeben wird). – cognomen (der Familienname: auch der Beiname). – die Namen der Städte, oppidorum voca bula: der eigentliche (rechte, wahre) N., proprium od. suum nomen; proprium vocabulum: von einerlei N., gleiches N., s. gleichnamig. – die Republik ist nichts, ist ein bloßer N., nihil est res publica, appellatio modo sine corpore ac specie. – etw. mit einem N. bezeichnen, benennen, alqd nomine signare od. notare od. vocare: einer Sache einen N. beilegen, eine Sache mit einem N. belegen, alci rei nomen od. vocabulum imponere; alci rei appellationem dare; alci rei nomen invenire (für eine Sache einen N. auffinden [und ihn ihr beilegen]): jmdm. od. einer Sache den u. den N. beilegen, alqm od. alqd appellare m. Akk. des Namens: jmdm. einen N. beilegen, geben, jmd. mit einem N. belegen, alci nomen imponere od. dare od. indere (z.B. infanti nomen dare): einer Sache od. Person von einer Sache od. einem Ort einen N. geben, beilegen, denominare alqm od. alqd ab etc: einer Sache den N. einer Gottheit geben, beilegen, alqd dei nomine nuncupare: jmd. [1762] mit einem gehässigen N. belegen, nomine criminoso alqm inquinare: eine Sache, Stadt nach jmds. N. benennen, alqd ab nomine alcis appellare mit folg. Benennung im Akk.: einer Sache nach sich den N. geben, sie nach seinem N. benennen, ex suovocabulo od. nomine alci rei (z.B. insulae) nomen dare: einen N. für etw. aufbringen, alqd appellare coepisse m. Akk. (z.B. quod appellare coepit sportulam): den N. von jmd. annehmen, nomen alcis sumere; in alcis nomen adoptari (durch Adoption): etw. mit einem gelinden N. benennen, alqd molli nomine appellare: jmd. beim N. nennen, alqm nominare; alqm nomine od. nominatim appellare: eine Sache bei ihrem rechten N. nennen, alqd suo nomine appellare: jmd. mit N. aufrufen, alqm nominatim evocare: alle beim N. aufrufen, omnes ad nomina od. per nomina citare: jmd. beim N. rufen, alqm nomine vocare: laut, alqm nomine clamare: einen N. erhalten, bekommen, nomen accipere (mit Genet. des Namens, den jmd. bekommt); nomen invenire (einen N. aufbringen, zuerst erhalten, indem man selbst Veranlassung zur Beilegung gegeben hat, und zwar zufällig): einen N. von jmd. od. etwas bekommen (erhalten), nomen accipere ab alqo od. ab alqa re; cognomen ex alqa re trahere (einen Beinamen); a nomine alcis od. alcis rei appellari; ex alqa re nomen capere od. invenire (inv. zufällig): einen N. bekommen (erhalten) wegen etwas, propter alqd nomen reperire (zufällig): einen N. haben, führen von. etc., denominatum esse od. nomen habere ab alqa re; nomen od. cognomen adeptum esse ab alqa re od. ab alqo: jmds. N. haben, führen, alcis nomen ferre: einen falschen N. haben od. führen, falsum nomen possidere: keinen N. haden, nomine vacare: bei den Griechen keinen besondern N. haben, apud Graecos usitatum nomen nullum habere (von einer Sache). – ich habe den N., est mihi nomen, worauf gew. der Name im Dativ od. Nominat., seltener im Genet. folgt, z.B. ich habe den N. Gajus, est mihi nomen Gaio od. Gaius od. Gaii: man gab ihm den N., ei inditum nomen mit folg. Dativ des Namens; ei dixere nomen m. folg. Akk. des Namens. – sein Name sagt schon alles (sagt schon genug), dixi omnia cum nominavi. mit Namen (namens), nomine mit dem Kasus des Namens, in dem die Person steht, deren Name angegeben werden soll (z.B. quidam hospes, nomine Camelus: u. cuiusdam hospitis, nomine Cameli usw.); alci est (erat) nomen m. Nomin., Genet. od. Dat. des Namens (z.B. quidam hospes, cui erat nomen Camelus od. Cameli od. Camelo). ohne Namen, s. na menlos no. I. – auf jmds. Namen, z.B. Geld borgen, alcis fide pecuniam mutuam sumere. im Namen jmds. (namens jmds.), alcis verbis (in jmds. Namen, mündlich als Beauftragter, z.B. abi, nuntia meis verbis m. folg. Akk. u. Infin: eum matris verbis arcessito: u. savium des ei meis verbis); alcis nomine (von seiten jmds. bevollmächtigt, z.B. alqm alcis [z.B. Christi] nomine rogare); alcis iussu (auf jmds. Geheiß, Befehl, z.B. iussu senatus ab [1763] alqo petere, ut veniat). – in meinem Namen, auch pro me. – im N. ihres Kollegiums, ex collegii sententia (z.B. tribuni pronuntiaverunt m. folg. Akk. u. Infin.). – im N. des Staates, publice. – im N. Gottes, cum deo (mit Gott); quod bene vertat (es möge gut verlaufen). – dem Namen (d. i. dem Scheine) nach, verbo tenus; od. gew. bl. verbo: dem N., nicht der Tat nach, verbo, non re od. revera. unter dem Namen jmds., sub nomine od. per nomen alcis (z.B. per amici nomen fallere alqm): unter fremdem N., sub alieno nomine (z.B. libellum edere): unter dem (gegebenen) N. Ariarathes die Regierung antreten, imposito Ariarathis nomine regnare coepisse. unter dem Namen einer Sache, sub nomine alcis rei (z.B. nunc ager Umbreni sub nomine, nuper Ofelli dictus); nomine alcis rei (auch = unter dem Vorwand, z.B. lucri: u. legis agrariae); per nomen (unter dem angenommenen Namen, z.B. per nomen agrorum uligines paludum accipere); sub titulo alcis rei (unter dem Vorwand, z.B. sub titulo legum aequandarum). II) meton.: 1) Nachrede, Ruf: fama (im allg.). – nomen (in bezug auf die Berühmtheit). – notitia (das Bekanntsein bei den Leuten); verb. notitia ac nomen. – existimatio. opinio (die Meinung, die andere von uns haben, bes. die gute). – ohne N., s. namenlos no. II. – einen großen N. haben, magnum nomen od. magnam famam habere: einen gefeierten N., celebrati nominis famam habere: in ganz Sicilien einen N. haben, totā Siciliā nominari: einen N. in der Literatur haben, non nullius in litteris nominis esse: wenn ich einigen N. habe, si quid in nobis notitiae ac nominis est. – sich einen Namen machen, einen N. erhalten, erlangen, nomen od. notitiam consequi: famam colligere: einen N. zu erlangen suchen, sich einen N. machen wollen, famae appetentiorem esse; famae servire: sich durch etwas einen N. machen, erwerben, per alqd nomen assequi: sich einen großen N. (in der Welt) machen, amplissimum nomen consequi: sich einen unsterblichen N. machen, immortalitatem assequi: sich einen N. bei der Nachwelt machen, erwerben durch etwas, alqā re memoriam apud posteros adipisci. – ein guter N., bona fama; bona existimatio; laus (das Lob, der gute Klang, den eine Person od. Sache bei den Leuten hat, z.B. imperii). – einen guten N. haben, bene audire (Ggstz. male audire): sich seinen guten N. erhalten, opinionem conservare: dem guten N. schaden, obesse famae. – 2) Nation, Volk: nomen; auch verb. gens ac nomen. – der Schrecken des gallischen N., terror Gallici nominis.

    deutsch-lateinisches > Name

  • 2 namhaft

    namhaft, I) einen Namen habend, in der Redensart: n. machen, nominare (nennen); enumerare (auf- od. herzäh len, mehrere Dinge); ad nomen od. per nomina citare (beim Namen aufrufen, mehrere Personen). – ohne jmd. n. zu machen, etw. erzählen, sine auctore narrare alqd. – II) ansehnlich: magnus (groß, z.B. damnum). – grandis (bedeutend groß, z.B. Geldsumme, pecunia). – nicht n., parvus (klein); mediocris (nur mäßig). – III) bekannt: nobilis. – celeber. celebratus (vielbesprochen). – certus (gewiß, aber nicht näher benannt, z.B. n. Individuen, certi homines: aus n. Gründen, certis de causis). – n. Gelehrte, qui non nullius in litteris nominis sunt.

    deutsch-lateinisches > namhaft

  • 3 cito

    [st1]1 [-] cĭtŏ, adv.: a - vite, promptement, rapidement.    - cito discere, Cic. de Or. 3, 146: apprendre vite.    - confido cito te firmum fore, Cic. Fam. 16, 20: je suis sûr que tu seras vite rétabli.    - neque verbis aptiorem cito alium dixerim, Cic. Br. 264: j’aurais de la peine à citer un orateur qui ait plus de justesse d’expression.    - citissime: avec une grande promptitude. --- Caes. BG. 4, 33, 3. b - négation + cito: pas facilement, pas aisément.    - eum non tam cito rhetorem dixisses, quam...: on serait moins porté à voir en lui un orateur que...    - citius: compar. de cito. [st1]2 [-] cĭto, āre, āvi, ātum [cieo]: - tr. -    - inf. passif citarier. --- Catul. 61, 42. a - mettre en mouvement (souvent, fortement).    - citare hastam, Sil. 4, 536: brandir une lance.    - medicamentum quod umorem illuc citat, Cels. 4, 6: remède qui pousse (chasse) là-bas l’humeur.    - citare nubes, Lact.: mettre les nuages en mouvement.    - citare alvum, Col. 7, 9, 9: lâcher le ventre.    - citare urinam, Cels.: faire uriner.    - citare palmitem, Col.: pousser un rejeton.    - vitis citat fructum de aliquo loco, Pall.: la vigne porte des fruits sur certaines branches. b - provoquer, susciter (un mouvement de l’âme, une passion).    - is motus boni opinione citatur, Cic. Tusc. 3, 11, 24: ce mouvement est provoqué par l'idée qu'on a du bien. c - faire venir, appeler, convoquer.    - quid, si ego huc servos cito ? Plaut. Men. 844: et, si de mon côté je fais venir ici les esclaves ? --- cf. Catul. 61, 42.    - patres in curiam per praeconem ad regem Tarquinium citari jussit, Liv. 1, 47, 8: il ordonna que par la voix du héraut les sénateurs fussent convoqués à la curie auprès du roi Tarquin.    - in forum citatis senatoribus, Liv. 27, 24, 2: ayant convoqué les sénateurs sur la place publique.    - quo die primum, judices, citati in hunc reum consedistis, Cic. Verr. 1, 19: le jour où pour la première fois, juges, convoqués à l’occasion de cet accusé, vous êtes venus prendre séance.    - judices citari jubet, Cic. Verr. 2, 41: il donne l’ordre de convoquer les juges.    - citare: appeler (les citoyens pour l’enrôlement militaire). --- Liv. 2, 29, 2; id. Epit. libr. 14; Val. Max. 6, 3, 4.    - citare nominatim juniores, Liv.: faire l'appel des plus jeunes citoyens (pour les enrôler). d - pousser un chant, entonner à haute voix.    - Hor. S. 1, 3, 7; Cic. de Or. 1, 251. e - citer en justice.    - Sthenium citari jubet, Cic. Verr. 2, 97: il fait citer Sthénius.    - omnes abs te rei capitis C. Rabiri nomine citantur, Cic. Bab. perd. 31: tous par toi sont accusés de crime capital dans la personne de C. Rabirius. f - appeler les parties [devant le tribunal].    - citat reum, non respondit; citat accusatorem... ; citatus accusator non respondit, non adfuit, Cic. Verr. 2, 98: il appelle le défendeur, celui-ci ne répondit pas ; il appelle l’accusateur...; l’accusateur ne répondit pas à l’appel, ne se présenta pas. g - citer comme témoin.    - Cic. Verr. 2, 146, etc. h - invoquer [comme témoin, garant, etc.].    - Cic. Off. 1, 75; Liv. 4, 20, 8. ii - invoquer [comme témoin, garant, etc.].    - libri, quos citat auctores, Liv. 4, 20, 8: livres dont il invoque l'autorité. --- Cic. Off. 1, 75. k - proclamer.    - victorem Olympiae citari, Nep. praef. 5: être proclamé à Olympie athlète vainqueur.    - victor citatur: il est proclamé vainqueur (aux jeux olympiques).    - citare paeanem, Cic. de Or. 1, 59, 251: chanter un péan.    - citare io Bacche! Hor. S. 1, 3, 7: crier: Io Bacchus! ll - appeler, faire l’appel.    - Col. 11, 1, 22.    - voir citatus
    * * *
    [st1]1 [-] cĭtŏ, adv.: a - vite, promptement, rapidement.    - cito discere, Cic. de Or. 3, 146: apprendre vite.    - confido cito te firmum fore, Cic. Fam. 16, 20: je suis sûr que tu seras vite rétabli.    - neque verbis aptiorem cito alium dixerim, Cic. Br. 264: j’aurais de la peine à citer un orateur qui ait plus de justesse d’expression.    - citissime: avec une grande promptitude. --- Caes. BG. 4, 33, 3. b - négation + cito: pas facilement, pas aisément.    - eum non tam cito rhetorem dixisses, quam...: on serait moins porté à voir en lui un orateur que...    - citius: compar. de cito. [st1]2 [-] cĭto, āre, āvi, ātum [cieo]: - tr. -    - inf. passif citarier. --- Catul. 61, 42. a - mettre en mouvement (souvent, fortement).    - citare hastam, Sil. 4, 536: brandir une lance.    - medicamentum quod umorem illuc citat, Cels. 4, 6: remède qui pousse (chasse) là-bas l’humeur.    - citare nubes, Lact.: mettre les nuages en mouvement.    - citare alvum, Col. 7, 9, 9: lâcher le ventre.    - citare urinam, Cels.: faire uriner.    - citare palmitem, Col.: pousser un rejeton.    - vitis citat fructum de aliquo loco, Pall.: la vigne porte des fruits sur certaines branches. b - provoquer, susciter (un mouvement de l’âme, une passion).    - is motus boni opinione citatur, Cic. Tusc. 3, 11, 24: ce mouvement est provoqué par l'idée qu'on a du bien. c - faire venir, appeler, convoquer.    - quid, si ego huc servos cito ? Plaut. Men. 844: et, si de mon côté je fais venir ici les esclaves ? --- cf. Catul. 61, 42.    - patres in curiam per praeconem ad regem Tarquinium citari jussit, Liv. 1, 47, 8: il ordonna que par la voix du héraut les sénateurs fussent convoqués à la curie auprès du roi Tarquin.    - in forum citatis senatoribus, Liv. 27, 24, 2: ayant convoqué les sénateurs sur la place publique.    - quo die primum, judices, citati in hunc reum consedistis, Cic. Verr. 1, 19: le jour où pour la première fois, juges, convoqués à l’occasion de cet accusé, vous êtes venus prendre séance.    - judices citari jubet, Cic. Verr. 2, 41: il donne l’ordre de convoquer les juges.    - citare: appeler (les citoyens pour l’enrôlement militaire). --- Liv. 2, 29, 2; id. Epit. libr. 14; Val. Max. 6, 3, 4.    - citare nominatim juniores, Liv.: faire l'appel des plus jeunes citoyens (pour les enrôler). d - pousser un chant, entonner à haute voix.    - Hor. S. 1, 3, 7; Cic. de Or. 1, 251. e - citer en justice.    - Sthenium citari jubet, Cic. Verr. 2, 97: il fait citer Sthénius.    - omnes abs te rei capitis C. Rabiri nomine citantur, Cic. Bab. perd. 31: tous par toi sont accusés de crime capital dans la personne de C. Rabirius. f - appeler les parties [devant le tribunal].    - citat reum, non respondit; citat accusatorem... ; citatus accusator non respondit, non adfuit, Cic. Verr. 2, 98: il appelle le défendeur, celui-ci ne répondit pas ; il appelle l’accusateur...; l’accusateur ne répondit pas à l’appel, ne se présenta pas. g - citer comme témoin.    - Cic. Verr. 2, 146, etc. h - invoquer [comme témoin, garant, etc.].    - Cic. Off. 1, 75; Liv. 4, 20, 8. ii - invoquer [comme témoin, garant, etc.].    - libri, quos citat auctores, Liv. 4, 20, 8: livres dont il invoque l'autorité. --- Cic. Off. 1, 75. k - proclamer.    - victorem Olympiae citari, Nep. praef. 5: être proclamé à Olympie athlète vainqueur.    - victor citatur: il est proclamé vainqueur (aux jeux olympiques).    - citare paeanem, Cic. de Or. 1, 59, 251: chanter un péan.    - citare io Bacche! Hor. S. 1, 3, 7: crier: Io Bacchus! ll - appeler, faire l’appel.    - Col. 11, 1, 22.    - voir citatus
    * * *
        Cito, Aduerb. Plaut. Soudainement, Vistement, Tost.
    \
        Tam cito? Terent. Si soudain?
    \
        Haud cito mali quod ortum ex hoc sit publice. Terent. On ne voira pas bien tost advenir quelque mal de par luy.
    \
        Citius. Plaut. Citius quod non facto est vsus fit, quam quod facto est opus. Plus tost.
    \
        Noto volucrique sagitta citius. Virgil. Plus viste que le vent.
    \
        Citius suprema die. Horat. Devant la mort.
    \
        Citius dicto. Virg. Plus viste que le mot, Plus tost qu'on ne l'a dict.
    \
        Citissime ascias retundit. Plin. Tout incontinent.
    \
        Cito, citas, citare, Frequentatiuum, Proprie est vocare. Plin. iunior. Appeler.
    \
        Citare per praeconem in curiam ad regem. Liu. Appeler, Faire venir.
    \
        Citare Senatum in forum. Liu. Assembler le Senat.
    \
        Citare aliquos per nomina. Col. Appeler chascun par son nom.
    \
        Citare iudices. Cic. Appeler.
    \
        Citare aliquem testem in aliquam rem. Cic. Appeler en tesmoing.
    \
        Citare testes alicuius rei. Liu. Appeler et attraire en tesmoignage.
    \
        Citare reum. Cic. Appeler le defendeur.
    \
        Ad suum munus citarier. Catul. Estre appelé pour faire le debvoir de son office et sa charge.
    \
        Citare authores. Liu. Nommer pour ses autheurs, Alleguer.
    \
        Ore alicuius citari. Ouid. Estre nommé.
    \
        Citare, Incitare. Haster, Avancer. vt Citare equum. Caesar, Equo citato Larissam contendit.
    \
        Citare humorem illuc. Cels. Faire venir et assembler là.
    \
        Citare vrinam, cui Tardare opponitur. Celsus. Faire pisser beaucoup.
    \
        Gradum citare. Claud. Avancer son pas, Se haster d'aller.
    \
        Citare palmitem aut radiculas dicuntur arbores. Colum. Mettre hors et avancer, Produire, Jecter.
    \
        Citare: Horat. Reciter, Narrer, Raconter.

    Dictionarium latinogallicum > cito

  • 4 cito [2]

    2. cito, āvi, ātum, āre (Frequ. v. cio = cieo), rege machen, sich rühren machen, I) = immer od. rasch in Bewegung setzen od. erhalten, 1) Lebl.: alumen fossile in foramen coniectum dentem citat, macht wackeln (locker), Cels.: medicamentum, quod umorem illuc citat, die krankhaften Säfte dorthin ableitet, Cels. – 2) leb. Wesen, u. zwar durch den Ruf der Stimme herbeirufen, anrufen, aufrufen, a) übh.: rogitare citatos nautas, Prop.: noto quater ore citari, Ov.: reliquique Graeci, qui hoc anapaesto citantur, Cic.: iube istos omnes ad nomen citari, Sen.: citari ex proximo, Frontin. – b) als t. t.: α) v. Präko u. v. Magistrat durch den Präko, wohin laden, einladen, vorladen, vorbescheiden, vorfordern, zu erscheinen, sich zu stellen, aufrufen, αα) den Senat zur Versammlung: patres in curiam, Liv.: senatum in forum, Liv.: patres in curiam per praeconem ad regem Tarquinium citari iussit, Liv.: postquam citati (patres) non conveniebant, dimissi circa domos apparitores, Liv.: lex a sexagesimo anno senatorem non citat, Sen. – u. Feldherren zur Versammlung, cum praeco, exceptis qui nominatim citarentur, adire (regiam) prohiberet, Curt. – ββ) das Volk zum Votieren, in campo Martio centuriatim populum, Liv. – γγ) bei od. noch dem Zensus, sowohl die Ritter bei der Musterung, cum praeco cunctaretur citare ipsum censorem »Cita«, inquit Nero, »M. Livium«, Liv.: senio insignibus permisit, praemisso in ordine equo, ad respondendum, quotiens citarentur, pedibus venire, Suet. – als auch die alten u. neuaufgenommenen Senatoren, c. senatum eo ordine, qui ante censores App. Claudium et C. Plautium fuerat, Liv. – δδ) die kriegspflichtigen Bürger zur Enrollierung u. Ablegung des Fahneneides (Ggstz. respondere, non respondere), iuniores nominatim, Liv.: tribus urbanas ad sacramentum, Suet.: citari nominatim unum ex iis, qui etc., Liv.: primum nomen urnā extractum citari iubet, den ersten, dessen Name aus der Urne gezogen wurde, Val. Max.: nec citatus in tribu civis respondisset, Liv.: citati milites nominatim apud tribunos militum in verba P. Scipionis iuraverunt, Liv. – εε) vor Gericht (Ggstz. respondere, adesse, excusar i), sowohl die Richter, quo quidem die primum, iudices, citati in hunc reum consedistis etc., Cic.: si Lysiades citatus iudex non responderit excuseturque, Cic. – als den Ankläger, den Prozeßführer, den Beklagten, in publicis certe iudiciis vox illa praeconis praeter patronos ipsum qui egerit citat, Quint: mane Kal. Decembr., ut edixerat, Sthenium citari iubet, Cic.: citat reum, non respondet; citat accusatorem, citatus accusator, M. Pacilius, nescio quo casu non respondit, non adfuit, Cic.: u. so bes. den Beklagten, tota denique rea citaretur Etruria, Cic.: canes citati non respondent, Phaedr.: citari de tribunali, Cic., od. pro tribunali, Suet.: citare alqm ad tribunal, Flor.: citari ad causam dicendam, Suet.: u. Pseud. At tu cita. Calid. Immo ego tacebo; tu istinc ex cera cita, Plaut. Pseud. 31 sq. – dies tamen dicta ad quam non adfuerat, absens citatus, Liv.: nec per triduum per singulos dies ter citatus reus damnatur, Papin. dig. – mit Ang. des Verbrechens, weswegen? oder der Strafe, worauf? man vorladet (anklagt) im Genet., reus citatur audaciae, Ps. Cic. prid. quam iret in exs. 6: omnes ii...abs te capitis C. Rabirii nomine citantur, Cic. Rab. perd. 31: übtr., ne proditi mysterii reus a philosophis citaretur, Lact. 3, 16, 5. – als auch Zeugen, in hanc rem te, Naevi, testem citabo, Cic.: cum datis testibus alii tamen citarentur, Cic.: cum scorta citari adversus se et audiri pro testimonio videret, Suet.: u. übtr., c. alqm testem rerum a se gestarum, Liv.: falso numina magna Iovis, Ov.: poëtas ad testimonium, Petr.: auctores ipsos ad veri probationem testes, Lact.: magistratuum libros linteos auctores, Liv.: quamvis citetur Salamis clarissimae testis victoriae, Cic. – u. endlich die Verurteilten, praeconis audita vox citantis nomina damnatorum, der die Namen der V. = die Verurteilten beim Namen vorforderte, Liv. – ζζ) einen Sieger aufrufen, damit er den Preis entgegennimmt, victorem Olympiae citari, Nep. praef. § 5. – β) v. Konsul, die Senatoren zur Abgabe ihrer Meinung aufrufen, auffordern, haec illi, quo quisque ordine citabantur, Plin. ep. 9, 13, 18. – γ) vom Sklavenaufseher, mancipia ergastuli cotidie per nomina, mit Namen aufrufen, verlesen, Col. 11, 1, 22. – δ) eine Gottheit zur Hilfeleistung aufrufen, anrufen, alqm falso, Ov. fast. 5, 683: alqm ad suum munus, Catull. 61, 42. – II) = etw. rasch zur Erscheinung bringen, 1) übh.: a) durch äußere od. innere Anregung, körperlich, erregen, hervortreiben, teils als mediz. t. t., alvum, Durchfall verursachen (v. Kräutern), Col.: pituitam, Schleimabsonderung bewirken (v. Husten), Cels.: pus, Eiterung erregen (v. Heilmitteln), Cels.: sanguinem, Blutung bewirken, Cels.: urinam, die Absonderung (Sekretion) des Urins befördern (Ggstz. tardare; v. Speisen), Cels. – als t. t. des Landbaues, Gewächse, radices, palmitem, Col., virgam e duro, Col.: fructum e duro, Pallad. – b) durch die Stimme, fort u. fort anstimmen, immer hören lassen, immer ausrufen, paeanem, Cic. de or. 1, 251: ab ovo usque ad mala »io Bacche!« Hor. sat. 1, 3, 7: ithyphallica, Ter. Maur. 1845. – 2) prägn., einen Zustand erregen, bewirken, hervorrufen, omnibus risus, Lampr. Heliog. 29, 3: isque (animi) motus aut boni aut mali opinione citatur, Cic. Tusc. 3, 24. – / Parag. Infin. Praes. Pass. citarier, Catull. 61, 42.

    lateinisch-deutsches > cito [2]

  • 5 cito

    1. citō, Compar. citius, Superl. citissimē, Adv. (v. citus, a, um), I) schnell, rasch (Ggstz. tarde), cito tollere alqd, Cato: c. discere alqd, Cic. – aut citius insistere aut longius procedere, Cic.: duobus mensibus citius, Liv.: citius supremā die, Hor.: dicto citius, Hor. u. Verg., dicto prope citius, Liv.: solito citius, Ov.: serius aut citius, früh oder spät, Ov.: tardius an citius, Sen.: vel citius vel tardius, Augustin. – se in currus citissime recipere, Caes.: citissime crescere, Plin. – II) übtr.: a) mit einer Negation = non facile, nicht leicht, haud cito, Ter.: non tam cito, quam etc., Cic. – c) Komparat. citius quam, eher od. leichter als, vielmehr als, Plaut., Cic. u. Liv.: bes. citius diceres, dixerim, quam od. quam ut, Cic. u. Liv.; vgl. Fabri Liv. 24, 3, 12.
    ————————
    2. cito, āvi, ātum, āre (Frequ. v. cio = cieo), rege machen, sich rühren machen, I) = immer od. rasch in Bewegung setzen od. erhalten, 1) Lebl.: alumen fossile in foramen coniectum dentem citat, macht wackeln (locker), Cels.: medicamentum, quod umorem illuc citat, die krankhaften Säfte dorthin ableitet, Cels. – 2) leb. Wesen, u. zwar durch den Ruf der Stimme herbeirufen, anrufen, aufrufen, a) übh.: rogitare citatos nautas, Prop.: noto quater ore citari, Ov.: reliquique Graeci, qui hoc anapaesto citantur, Cic.: iube istos omnes ad nomen citari, Sen.: citari ex proximo, Frontin. – b) als t. t.: α) v. Präko u. v. Magistrat durch den Präko, wohin laden, einladen, vorladen, vorbescheiden, vorfordern, zu erscheinen, sich zu stellen, aufrufen, αα) den Senat zur Versammlung: patres in curiam, Liv.: senatum in forum, Liv.: patres in curiam per praeconem ad regem Tarquinium citari iussit, Liv.: postquam citati (patres) non conveniebant, dimissi circa domos apparitores, Liv.: lex a sexagesimo anno senatorem non citat, Sen. – u. Feldherren zur Versammlung, cum praeco, exceptis qui nominatim citarentur, adire (regiam) prohiberet, Curt. – ββ) das Volk zum Votieren, in campo Martio centuriatim populum, Liv. – γγ) bei od. noch dem Zensus, sowohl die Ritter bei der Musterung, cum praeco cunctaretur citare ipsum censorem »Cita«,
    ————
    inquit Nero, »M. Livium«, Liv.: senio insignibus permisit, praemisso in ordine equo, ad respondendum, quotiens citarentur, pedibus venire, Suet. – als auch die alten u. neuaufgenommenen Senatoren, c. senatum eo ordine, qui ante censores App. Claudium et C. Plautium fuerat, Liv. – δδ) die kriegspflichtigen Bürger zur Enrollierung u. Ablegung des Fahneneides (Ggstz. respondere, non respondere), iuniores nominatim, Liv.: tribus urbanas ad sacramentum, Suet.: citari nominatim unum ex iis, qui etc., Liv.: primum nomen urnā extractum citari iubet, den ersten, dessen Name aus der Urne gezogen wurde, Val. Max.: nec citatus in tribu civis respondisset, Liv.: citati milites nominatim apud tribunos militum in verba P. Scipionis iuraverunt, Liv. – εε) vor Gericht (Ggstz. respondere, adesse, excusar i), sowohl die Richter, quo quidem die primum, iudices, citati in hunc reum consedistis etc., Cic.: si Lysiades citatus iudex non responderit excuseturque, Cic. – als den Ankläger, den Prozeßführer, den Beklagten, in publicis certe iudiciis vox illa praeconis praeter patronos ipsum qui egerit citat, Quint: mane Kal. Decembr., ut edixerat, Sthenium citari iubet, Cic.: citat reum, non respondet; citat accusatorem, citatus accusator, M. Pacilius, nescio quo casu non respondit, non adfuit, Cic.: u. so bes. den Beklagten, tota denique rea citaretur Etruria, Cic.: canes citati non respondent, Phaedr.: citari de
    ————
    tribunali, Cic., od. pro tribunali, Suet.: citare alqm ad tribunal, Flor.: citari ad causam dicendam, Suet.: u. Pseud. At tu cita. Calid. Immo ego tacebo; tu istinc ex cera cita, Plaut. Pseud. 31 sq. – dies tamen dicta ad quam non adfuerat, absens citatus, Liv.: nec per triduum per singulos dies ter citatus reus damnatur, Papin. dig. – mit Ang. des Verbrechens, weswegen? oder der Strafe, worauf? man vorladet (anklagt) im Genet., reus citatur audaciae, Ps. Cic. prid. quam iret in exs. 6: omnes ii...abs te capitis C. Rabirii nomine citantur, Cic. Rab. perd. 31: übtr., ne proditi mysterii reus a philosophis citaretur, Lact. 3, 16, 5. – als auch Zeugen, in hanc rem te, Naevi, testem citabo, Cic.: cum datis testibus alii tamen citarentur, Cic.: cum scorta citari adversus se et audiri pro testimonio videret, Suet.: u. übtr., c. alqm testem rerum a se gestarum, Liv.: falso numina magna Iovis, Ov.: poëtas ad testimonium, Petr.: auctores ipsos ad veri probationem testes, Lact.: magistratuum libros linteos auctores, Liv.: quamvis citetur Salamis clarissimae testis victoriae, Cic. – u. endlich die Verurteilten, praeconis audita vox citantis nomina damnatorum, der die Namen der V. = die Verurteilten beim Namen vorforderte, Liv. – ζζ) einen Sieger aufrufen, damit er den Preis entgegennimmt, victorem Olympiae citari, Nep. praef. § 5. – β) v. Konsul, die Senatoren zur Abgabe ihrer Meinung aufrufen, auffordern, haec
    ————
    illi, quo quisque ordine citabantur, Plin. ep. 9, 13, 18. – γ) vom Sklavenaufseher, mancipia ergastuli cotidie per nomina, mit Namen aufrufen, verlesen, Col. 11, 1, 22. – δ) eine Gottheit zur Hilfeleistung aufrufen, anrufen, alqm falso, Ov. fast. 5, 683: alqm ad suum munus, Catull. 61, 42. – II) = etw. rasch zur Erscheinung bringen, 1) übh.: a) durch äußere od. innere Anregung, körperlich, erregen, hervortreiben, teils als mediz. t. t., alvum, Durchfall verursachen (v. Kräutern), Col.: pituitam, Schleimabsonderung bewirken (v. Husten), Cels.: pus, Eiterung erregen (v. Heilmitteln), Cels.: sanguinem, Blutung bewirken, Cels.: urinam, die Absonderung (Sekretion) des Urins befördern (Ggstz. tardare; v. Speisen), Cels. – als t. t. des Landbaues, Gewächse, radices, palmitem, Col., virgam e duro, Col.: fructum e duro, Pallad. – b) durch die Stimme, fort u. fort anstimmen, immer hören lassen, immer ausrufen, paeanem, Cic. de or. 1, 251: ab ovo usque ad mala »io Bacche!« Hor. sat. 1, 3, 7: ithyphallica, Ter. Maur. 1845. – 2) prägn., einen Zustand erregen, bewirken, hervorrufen, omnibus risus, Lampr. Heliog. 29, 3: isque (animi) motus aut boni aut mali opinione citatur, Cic. Tusc. 3, 24. – Parag. Infin. Praes. Pass. citarier, Catull. 61, 42.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cito

  • 6 verlesen

    verlesen, legere (herlesen, z.B. senatum: und princeps [als der erste] in senatu lectus est). – recitare (mit genauer Wiederholung des Textes vorlesen, z.B. litteras in senatu). – citare nominatim od. per nomina (unter namentl. Aufruf herlesen, um zu sehen, ob der Verlesene da ist, oder damit er vortrete, z.B. milites od. servos nominatim: u. servos per nomina). – pronuntiare (laut verkündigen oder verkündigen lassen, z.B. per praeconem senatus consultum). Verlesen, das, Verlesung, die, recitatio. – das V. des Senates, der Senatoren, lectio senatus, senatorum.

    deutsch-lateinisches > verlesen

  • 7 nominare

    ( menzionare) mention
    a un incarico appoint (a to)
    * * *
    nominare v.tr.
    1 (non com.) ( dare un nome) to name, to call
    2 ( menzionare) to name, to mention: non l'ho mai sentito nominare, I have never heard of him; non l'ho neppure nominato, I haven't even mentioned him; per favore non nominarmelo nemmeno, please, don't even mention his name (o him) to me // non nominare il nome di Dio invano, thou shalt not take the name of the Lord thy God in vain
    3 ( eleggere) to appoint, to designate, to name: lo hanno nominato ambasciatore, he has been appointed ambassador; fu nominato successore dell'attuale presidente, he was named as the successor to the present manager; nominare il consiglio di amministrazione di una società, to appoint the board of directors of a company; (dir.) nominare qlcu. erede, to designate s.o. as heir.
    * * *
    [nomi'nare]
    verbo transitivo
    1) (citare) to name, to mention [ persona]
    2) (conferire la nomina a) to appoint, to nominate; mil. to commission [ ufficiale]; (eleggere) to elect

    nominare qcn. (al posto di) direttore — to appoint sb. director

    nominare qcn. proprio erede — to make sb. one's heir

    3) (dare un nome a) to name, to call
    * * *
    nominare
    /nomi'nare/ [1]
     1 (citare) to name, to mention [ persona]; non l'ho mai sentito nominare I've never heard of him
     2 (conferire la nomina a) to appoint, to nominate; mil. to commission [ ufficiale]; (eleggere) to elect; nominare qcn. (al posto di) direttore to appoint sb. director; nominare qcn. proprio erede to make sb. one's heir
     3 (dare un nome a) to name, to call.

    Dizionario Italiano-Inglese > nominare

См. также в других словарях:

  • appeler — aucun, Accire, Arcessere, Ciere, Citare, Clamare, Euocare, Excire, Nominare, Vocare, Clamore aliquem flagitare, Et appeler aucun, c est le semondre au combat, Il l a appelé, Denuntiauit illi duellum, ad duellandum vocare, prouocare ex Liuio, lib …   Thresor de la langue françoyse

  • defaut — Defaut, m. C est defaillance de quelque chose, Egestas, Penuria, Defectus, comme, Il a grand defaut de sens, Mentis inopia laborat. Defaut en terme de practique est quand l adjourné ne compare point à l assignation, Vadimonium non obitum. Defaut… …   Thresor de la langue françoyse

  • tesmoing — Tesmoing, Testis. Tesmoing privé et sçachant l affaire d autruy, Conscius. Tesmoing qui a veu ce qu il raconte, Oculatus testis. Tesmoings qui pressent fort un accusé, et qui luy maintiennent en barbe le cas, Testes acerrimi. Tesmoing veritable,… …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»